კარლ გუსტავ იუნგი - "პიკასო" როგორც ფსიქიატრი, საკუთარ თავს მკითხველების წინაშე თითქმის დამნაშავედ ვთვლი იმის გამო, რომ პიკასოს ირგვლივ ხმაურში ჩათრეული აღმოვჩნდი. ავტორიტეტულ პიროვნებებს რომ არ მოეთხოვათ ჩემგან, მე არასდროს ავიღებდი თავზე ასეთი თემის დაწერას და არა იმიტომ, რომ მხატვარი და მისი საკმაოდ უცნაური ხელოვნება პატარა თემად მიმაჩნია – მითუმეტეს, რომ მე სერიოზულად დავინტერესდი ლიტერატურული ნაკრებით პიკასოს შესახებ(ჯეიმს ჯოისი).
პარალელურად, ამ პრობლემის მიმართ მძაფრ ინტერესს განვიცდი, უბრალოდ იგი რამდენადაც ფართოა, იმდენად რთული და მნიშვნელოვანია ჩემთვის, ამიტომ ეჭვი მეპარება მისი ახსნა შევძლო ერთ მოკლე სტატიაში, და თუ საერთოდ თავს ვდებ გამოვთქვა აზრი მიმდინარე კითხვაზე, აუცილებლად უნდა შევნიშნო, რომ მე არაფერს ვილაპარაკებ პიკასოს "ხელოვნებაზე", ვილაპარაკებ მხოლოდ მისი ხელოვნების ფსიქოლოგიის შესახებ. აქედან გამომდინარე, პრობლემის ესთეტიკურ ნაწილს ხელოვნებათმცოდნეებს ვუტოვებ და ზღვარს ვდებ მხოლოდ ფსიქოლოგიაზე, – რომელიც მხატვრული შემოქმედების ფუძეს წარმოადგენს.
პარალელურად, ამ პრობლემის მიმართ მძაფრ ინტერესს განვიცდი, უბრალოდ იგი რამდენადაც ფართოა, იმდენად რთული და მნიშვნელოვანია ჩემთვის, ამიტომ ეჭვი მეპარება მისი ახსნა შევძლო ერთ მოკლე სტატიაში, და თუ საერთოდ თავს ვდებ გამოვთქვა აზრი მიმდინარე კითხვაზე, აუცილებლად უნდა შევნიშნო, რომ მე არაფერს ვილაპარაკებ პიკასოს "ხელოვნებაზე", ვილაპარაკებ მხოლოდ მისი ხელოვნების ფსიქოლოგიის შესახებ. აქედან გამომდინარე, პრობლემის ესთეტიკურ ნაწილს ხელოვნებათმცოდნეებს ვუტოვებ და ზღვარს ვდებ მხოლოდ ფსიქოლოგიაზე, – რომელიც მხატვრული შემოქმედების ფუძეს წარმოადგენს.
No comments:
Post a Comment